Het is me één keer gelukt: een hele zaal in slaap preken.
Deze gedenkwaardige spreekbeurt vond plaats tijdens het eerste Athletes in Action project in Nederland, in 1998. We waren studenten met een brandende passie voor God en een vurig verlangen mensen bij Jezus te brengen. Met enkele vrienden hadden we bevriende sporters van over de hele wereld uitgenodigd ons gedurende drie weken mee te helpen het evangelie te delen door middel van sport. Ons project begon met een conferentie. Van tien dagen. Dat leek ons wel passend.
Onze conferentie vond plaats in een grote, oude kampeerboerderij in de bossen bij Epe. Op de bovenverdieping van de kampeerboerderij waren verhogingen getimmerd, over de hele lengte van het pand. Hier waren zij aan zij harde, groene matrassen op gelegd. Zo konden dertig man naast elkaar de nacht doorbrengen. Ik vond het prachtig. Sommige van onze internationale gasten wisten niet wat hun overkwam. Eén deelnemer koos ervoor om in zijn gitaarkoffer te slapen.
De kampeerboerderij was low budget. Zó low budget dat sommige Amerikanen ervan overtuigd waren dat Nederland een derde wereldland was. Toen één van de Amerikanen na afloop van de tien dagen durende conferentie in een gastgezin kwam en daar een glas cola ingeschonken kreeg uit een in de koelkast gekoelde fles, riep hij verbaasd uit: 'You have fridges in Holland?'
Maar goed. Het was dus tijdens die tien dagen durende conferentie dat ik iedereen in slaap heb gepreekt. Het was op de dag dat er net dertig Amerikanen waren gearriveerd, met jetlag. Ik was zelf hevig geraakt door een gedeelte uit de Bijbel en daar zo van ondersteboven dat ik helemaal van de kaart was en nauwelijks meer op mijn benen kon staan. Het kruis van Jezus raakte mij zo diep dat ik urenlang moest huilen en vrienden mij moesten ondersteunen en bemoedigen om weer normaal te kunnen functioneren.
Tijdens mijn spreekbeurt die avond wilde ik graag iets van de intensiteit die ik had geproefd op de mensen overbrengen. Ik sprak in het Engels en werd vertaald in het Nederlands. Aan het begin van mijn toespraak vroeg ik alle aanwezigen hun ogen te sluiten, zodat zij zich helemaal konden inleven in mijn verhaal.
Honderdtwintig jong volwassenen. Waarvan velen met een jetlag. Ik sprekend in het Engels, met simultane vertaling naar het Nederlands. Drie kwartier sprekend voor een zaal die op mijn verzoek de ogen gesloten hield.
Aan het eind van mijn preek riep ik de mensen op om zich helemaal over te geven aan Jezus.
En er kwam geen respons. Nul.
Vrijwel iedereen sliep!
Verdwaasd sloot ik af met gebed, maakte iedereen wakker en samen zongen we, nog een beetje versuft, een lied.
Eén van de Amerikanen bedankte me na afloop voor de preek. 'It was very...', en na een moment van nadenken vervolgde hij: 'peaceful'. Ja, vredig, dat was het ja. Iedereen had heerlijk vredig liggen slapen. Terwijl ik gedacht had de zaal in de fik te preken en Jezus en het kruis voor onze ogen te schilderen als nooit te voren! Ik had de mensen ónrustig willen maken. Onrustig over hun zonde, ontevreden met een lauw leventje, vurig verlangend naar meer van God. In plaats daarvan was het... 'peaceful'.
Tja...
Ik heb veel van die spreekbeurt geleerd. Dat spreken voor mensen met een jetlag veel dynamiek vereist. Dat er bij simultane vertaling veel vaart verloren gaat. Maar vooral dat het geheim van impactvolle communicatie daarin schuilt dat de spreker datgene dat hij met zijn innerlijke oog heeft gezien zodanig met woorden weet te schilderen dat mensen hem of haar kláárwakker kunnen volgen. Dat vergt verregaande helderheid, de eliminatie van alle ruis, een spannende opbouw, krachtige voorbeelden, intieme verbinding en het accuraat afschieten van enkele pantserdoorborende pijlen.