Toen ik nul was, ging ik al naar Opwekking. Door de jaren heen heb ik misschien één of twee keer een editie gemist. De conferentie zit mij in het bloed, kun je wel zeggen. Ik weet nog dat ik als kind een keer de onderdelen van de geestelijke wapenrusting moest maken. Zwaard, schild, helm, borstpantser... Uitgedost als ridders marcheerden we in groepen langs 'de grote mensen', ons ingestudeerde strijdlied zingend. Ons groepje werd uitgeroepen tot 'beste compagnie'; omdat we zo hard zongen.
Ik hield echter niet alleen van zingen, maar ook van kattenkwaad. In diezelfde jaren was waterballon gooien favoriet. We vulden ballonnen met water, wachtten tot de bezoekers van het toilet op de pot plaats hadden genomen (dat konden we zien door de open kier aan de onderkant van de deur), om de hulpeloze conferentiegangers vervolgens op een waterballet te trakteren. Toen leerde ik al dat niet iedere Opwekkingsbezoeker even geestvervuld reageert op een onwelkome verrassing. (Mocht één van jullie zich een dergelijk voorval herinneren, dan vraag ik u bij deze alsnog om vergeving:-))
Hoe ik nu het Opwekkingsbestuur binnen ben gerold weet ik niet eens meer zo goed. Volgens mij begon het met een spreekbeurt tijdens de werkweek. In de week tussen Hemelvaart en Pinksteren bouwen een slordige duizend vrijwilligers het hele terrein op. Elke avond wordt er een dienst gehouden voor de vrijwilligers, wat de opbouwweek tot een soort conferentie binnen de conferentie maakt. Een jaar later sprak ik tijdens het Late Night Seminar op de vrijdagavond. Van 22.00-23.00 werd ik geacht een boeiende studie neer te zetten voor een grotendeels lege tent. Volgens Kees Goedhart waren er toch wel zo'n 3.000 mensen en was het mooi - ik vond het echter een hele klus.
Enkele jaren geleden vroegen Joop Gankema en Kees Goedhart mij namens het bestuur of ik Kees' inhoudelijke taak over wilde nemen in het bestuur. Jan van der Linden zou zijn rol als voorzitter overnemen en ik zou me vooral richten op het onderwijs en de geestelijke richting. Ik vond het een eer dat ik hiervoor werd gevraagd, al zag ik ook wel op tegen de praktische consequenties. Het bijwonen van een conferentie zou dan niet meer hetzelfde zijn. Na overleg met Ruth en andere mensen en een periode van gebed hebben we toegestemd.
Als ik nu terugkijk op de afgelopen conferentie ben ik intens dankbaar voor alles wat God heeft gedaan. Wat mij vooral trof was de enorme geestelijke honger die er was. Niet alleen de diensten, maar ook de seminarprogramma's werden zeer intensief gevolgd. Zelf heb ik twee seminars van een uur gegeven, over het thema 'Viva de Kerk' en 'Leadership Essentials'. Beide keren was de tent prachtig gevuld en luisterden de mensen aandachtig, terwijl er driftig aantekeningen werden gemaakt. Ditzelfde beeld was er over de hele linie. Vorig jaar werden de seminars ook erg goed bezocht. Toen dachten we nog half dat het kwam door het slechte weer, dat de regen de mensen naar binnen joeg. Dit jaar bleek dat het niets te maken had met regen of zonneschijn. Er was honger naar waarheid en onderwijs.
Een conferentie met ruim 50.000 bezoekers kent 50.000 verhalen. Elke ochtend om 7.45 kwamen we met het bestuur en de leiders van de verschillende velden bijeen om verhalen en gebedspunten te delen. We hoorden van kinderen die samen met hun ouders leerden bidden. Van tieners die genezen werden, zoals een meisje met +10, die nu zonder bril een tekst kon voorlezen. Van mensen die hun hart aan Jezus gaven en bevrijding en vervulling van de heilige Geest ontvingen. Ik ben dankbaar voor de vele verhalen van mensen die hun vogelverschrikker voorbij zijn gevlogen en hun buggy de blubber in hebben gestuurd. Een vrouw mailde me dat het contact met haar moeder weer hersteld is. Een man vertelde dat hij de bevestiging had gekregen om fulltime voor de Heer te gaan werken. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat een zegen om zo samen 'getuige te zijn' van wat God in de levens van mensen doet. Afgelopen weekend zaten we allemaal op de eerste rij. God was onder ons. Hij deed zijn werk. Wij ervoeren zijn nabijheid, zijn kracht en zijn goedheid. Gods Geest geeft LEV. Ons geestvervulde hart mogen wij de komende dagen en maanden delen met de mensen om ons heen. Hoe mooi is dat?! Aan hem alle eer!